Ο κύκλος - Η περιστροφική κίνηση και οι αγνωστες, θαυμαστές ιδιότητές του

Ο Κύκλος έχει ιδιαίτερο μυστικιστικό νόημα στην απόκρυφη παράδοση. Με απλά λόγια, συμβολίζει την κυκλική επανάληψη του κόσμου και τη θεότητα που περιέχει τα πάντα. Αλλά έχουν κάποια έννοια αυτά τα λόγια στην πράξη; Κυκλική κίνηση σημαίνει το πέρασμα ενός αντικειμένου μέσα απο τον ίδιο χώρο, ξανά και ξανά.

Τι σχέση μπορεί να έχει αυτό με τις μυστικιστικές ενοράσεις φιλοσόφων και διαλογιζομένων;
Φαινομενικά καμία.
Μια καλύτερη ματιά, όμως, δείχνει άλλα πράγματα.










Στον μηχανοκρατούμενο κόσμο μας έχει επι κρατήσει ένα σχίσμα μεταξύ «ύλης» και «πνεύματος», λες και αυτά τα δύο δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Οι θετικές επιστήμες έχουν την τάση να μην φιλοσοφούν και οι θεωρητικές να μη χρησιμοποιούν τα ευρήματα τους σε πρακτικές εφαρμογές. Αυτό φαίνεται να είναι αναπόφευκτο, επειδή -όπως λέγεται- δεν υπάρχουν σύνδεσμοι μεταξύ αυτών των δύο πεδίων. Ας δούμε, όμως, κατά.πόσον αυτό αληθεύει σε έναν τομέα της μηχανικής που ονομάζεται περιστροφική κίνηση.

Όλοι έχουμε προσέξει το "πηγάδι", τη δίνη δηλαδή που δημιουργείται στην επιφάνεια ένος ποτηριού καφέ όταν το ανακατέψουμε με το κουταλάκι. Κάθε υγρό που περιστρέφεται σε κυλινδρικό δοχείο, δημιουργεί μία παρόμοια χοάνη στο κέντρο του. Η βύθιση αυτή μοιάζει με κώνο, αλλά δεν είναι. Είναι ένα ιδιαίτερο σχήμα που σχηματίζεται από μια "υπερβολική" καμπύλη. Μια υπερβολικά ανοικτή σπείρα που ακολουθεί τον μαθηματικό τύπο (1/n)*n=1.




Καθώς περιστρέφουμε το νερό ενός ποτηρι ού με το κουταλάκι, ή καλύτερα με έναν ηλε κτροκίνητο αναδευτή στιγμιαίου καφέ (το γνωστό mixer), το υγρό μετατοπίζεται από το κέντρο προς την περιφέρεια, λόγω αδράνειας. Επειδή βρίσκεται σε διαρκή περιστροφή, η φυγόκεντρος δύναμη της αδράνειας το σπρώχνει προς τα τοιχώματα, με αποτέλεσμα το κέντρο να μένει κενό.

Σε αυτή τη μετακίνηση του νερού προς την περίμετρο του δοχείου, αντιτίθεται φυσικά το βάρος του. Γι' αυτό και όταν σταματήσει η περίστροφή του, εκείνο επανέρχεται γεμίζοντας όλο τον διαθέσιμο χώρο μέχρι η επιφάνεια του να γίνει πάλι επίπεδη. Όταν λοιπόν περιστρέφεται το υγρό, βρίσκεται σε μια δυναμική ισορροπία μεταξύ βαρύτητας και φυγοκέντρου. Τότε, το χοανοειδές άνοιγμα στο κέντρο περιστροφής διατηρείται σαν αυτόνομη οντότητα.







Ωστόσο, το υγρό περιδινείται με έναν εξαιρετικά πολύπλοκο τρόπο. Τόσο πολύπλοκο που δεν υπάρχει μαθηματική περιγραφή και ανάλυ ση αυτής της κίνησης μέχρι στιγμής! Ο διάσημος Έλληνας μαθηματικός Δημήτρης Χριστοδούλου, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον, δήλωσε στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" της 27 Ιανουαρίου 1999, ότι επρόκειτο να ασχοληθεί με αυτό το δύσκολο και μέχρι στιγμής άλυτο πρό¬βλημα.
Κατά λέξη είχε δηλώσει: «Ένα άλλο πρόβλημα, στο οποίο θα μπορούσε να επιτευχθεί πρόοδος, είναι αυτό της κίνησης των ρευστών, των περιδινήσεων, δηλαδή, που κάνει ένα ρευστό, όπου παρατηρούνται στρόβιλοι και μέσα τους άλλοι μικρότεροι. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που το παρατηρούμε στην καθημερινή ζωή. Η μαθηματική του ερμηνεία, όμως, παραμένει άλυτο πρόβλημα, παρ' όλο που οι νόμοι της υδροδυναμικής είναι γνωστοί από το 1752».

Η δήλωση αυτή από μόνη της δείχνει ότι υπάρχει αρκετό παρθένο έδαφος για έρευνα, ακόμα και στις εφαρμοσμένες επιστήμες και στα φαινόμενα της φύσης που θεωρούνται "γνω στά". Ο εθελοντής ερασιτέχνης ερευνητής -που απαρτίζει μεγάλο μέρος του αναγνωστικού κοινού του Περιοδικού "ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ"- έχει εδώ άλλο ένα παρθένο πεδίο για να εξασκήσει τη φαντασία του, χωρίς να απαιτούνται τρομερά κονδύλια και δεσμεύσεις, όπως στην περίπτωση των έμμισθων ερευνητών.

Τώρα, παρατηρώντας τη δίνη περιστροφής του νερού μέσα σε ένα διαφανές ποτήρι, ας αναρωτηθούμε τι θα συμβεί, εάν ανοίξουμε μια τρύπα στο δοχείο, ακριβώς κάτω από τη "μύτη" της χοάνης;

Αυτό αποτελεί ένα ερώτημα προς τη φύση, και δεν έχουμε παρά να τη ρωτήσουμε και στη συνέχεια να παρατηρήσουμε την απάντηση της.

Σε ένα μεταλλικό, ξύλινο ή πλαστικό δοχείο -ή όποιο υλικό είναι ευκολότερο να επεξεργαστούμε- ανοίγουμε μια τρύπα στο μέσον της βάσης του με διάμετρο όσο ένα στυλό, κολλάμε απ' έξω στη βάση του 3 ή 4 ποδαράκια από οποιοδήποτε υλικό μας βολεύει, ώστε να μην ακουμπάει στον πυθμένα του άλλου μεγαλύτερου δοχείου, μέσα στο οποίο θα το τοποθετήσουμε. Αφού η κατασκευή μας ακουμπήσει μέσα στον πυθμένα του μεγαλύτερου δοχείου που έχει περίπου το ίδιο ύψος με το τρυπημένο, ρίχνουμε νερό στο εσωτερικό του εξωτερικού δοχείου, μέχρι η στάθμη να φθάσει στη μέση του μικρού δοχείου. Το νερό και στα δύο δοχεία θα έρθει στο ίδιο επίπεδο, επειδή συγκοινωνούν από το άνοιγμα του πυθμένα.

Τοποθετούμε, τώρα, μέσα στο μικρό δοχείο, τον δίσκο που έχουν στην άκρη τους τα ηλεκτρικά αναδευτήρια, ακριβώς πάνω από την τρύπα του πυθμένα. Τον θέτουμε σε λειτουργία και το νερό περιδινείται, όπως περιμέναμε. Τίποτα το περίεργο μέχρι εδώ. Τι συμβαίνει, όμως, μόλις περάσουν αρκετές δεκάδες δευτερόλεπτα;

Με έκπληξη παρατηρούμε το νερό να ξεχειλίζει από το κεντρικό δοχείο, περιδινούμενο!
Αρχίζει να χύνεται έξω, στο εξωτερικό δοχείο, έρποντας στα εξωτερικά τοιχώματα του μικρού δοχείου. Περνάνε αρκετά δευτερόλεπτα, και προς στιγμή σαστίζουμε, επειδή φαίνεται να μην αδειάζει, όπως οφείλει να κάνει κάθε δοχείο που χύνεται το περιεχόμενο του. Η εκροή του νερού από τα χείλη του είναι διαρκής.

Αμέσως αντιλαμβανόμαστε το προφανές. Ότι, δηλαδή, το νερό σπρωγμένο στα τοιχώμα τα από την αδράνεια αφήνει τη χοάνη στο μέσον, πάνω από το άνοιγμα που επικοινωνεί με το εξωτερικό δοχείο. Πάνω από το άνοιγμα, η στάθμη είναι χαμηλότερη από τη στάθμη του εξωτερικού δοχείου. Λόγω διαφοράς βάρους τής έξω από τη μέσα στήλη (αρχή των συγκοινωνούντων δοχείων), ρέει (αναρροφάται) νερό από το εξωτερικό προς το εσωτερικό του δοχείου. Το νέο νερό που εισέρχεται, φυγοκεντρίζεται πάλι από τον περιστρεφόμενο δίσκο του αναδευτήρα και εξακοντίζεται στην περιφέρεια του δοχείου. Εκεί, προστίθεται με το υπάρχον και αυξάνεται.



Διαρκώς περιστρεφόμενο αρχίζει να καλύπτει την εσωτερική επιφάνεια του κυλίνδρου μέχρι το χείλος του. Η στάθμη στο εξωτερικό δοχείο χαμηλώνει, ενώ η εσωτερική ανυψώνεται. Μόλις χυθεί έξω από το χείλος στο περιβάλλον δοχείο, η αλλαγή στάθμης που παρατηρείται στα δύο δοχεία σταθεροποιείται. Αυτό συμβαίνει, διότι όσο νερό περνά και αναρριχάται μέσα στον εσωτερικό κύλινδρο τόσο νερό χύνεται από το χείλος του στον έξω.

Μέσα στην απλότητα της κατασκευής αυτής, διακρίνεται η αρχή λειτουργίας της φυγοκεντρικής αντλίας. Η αντλία αυτού του τύπου είναι πάρα πολύ διαδεδομένη και θα έλεγε κανείς ότι δεν υπάρχει καμία δυσκολία στην κατανόηση της ούτε έχει να επιδείξει κανένα μυστήριο. Ένας φτερωτός τροχός περιστρέφεται μέσα στο υγρό, το υγρό λόγω φυγοκέντρου δυνάμε ως (αδράνεια, στην πραγματικότητα) φεύγει από το κέντρο αφήνοντας κενό. Αυτό το κενό τρέχει να το καταλάβει λόγω διαφοράς πιέσε ως το υγρό από το περιβάλλον της αντλίας. Τίποτε πιο απλό.

Ας δούμε όμως και μια άλλη όψη του πράγματος. Η Μηχανική μάς λέει πως μία δύναμη που η διεύθυνση της είναι κάθετη στη μετατόπιση του σημείου εφαρμογής της, δεν παράγει ούτε καταναλώνει έργο. Δηλαδή, αν σπρώξουμε προς τα πάνω ή προς τα κάτω ένα τροχοφόρο όχημα που κινείται σε οριζόντιο δρόμο, ούτε θα το επιταχύνουμε ούτε θα το φρενάρουμε.
Στο πείραμα που κάναμε, το νερό αναρριχάται κάθετα προς την περιστροφή του. Η δύναμη που το ανεβάζει είναι κάθετη στην κίνηση του δίσκου. Άρα ούτε τον φρενάρει ούτε τον επιταχύνει, δηλαδή δεν απορροφά ενέργεια από την κίνηση του αναδευτήρα. Όμως, κάποια ενέργεια καταναλώνεται για να αναρριχηθεί, η οποία δεν φαίνεται να προέρχεται από τον αναδευτήρα, όπως είπαμε. Βεβαίως, η ενέργεια μπορεί να προέρχεται από μετατροπή της κινητικής ενέργειας του νερού σε δυναμική (βάρος Χ ύψος).

Και αυτό επειδή βλέπουμε την ταχύτητα ροής στο χείλος της χοάνης/δίνης να είναι μικρότερη απ' ό,τι στη "μύτη" της που εφάπτεται του δίσκου, στο βάθος του δοχείου. Δηλαδή, ό,τι χάνει σε ταχύτητα το κερδίζει σε ύψος. Αλλά η επιβράδυνση αυτή οφείλεται, επίσης, στην τριβή με τα τοιχώματα του δοχείου, και στην απομά κρυνση από τον άξονα περιστροφής. Επειδή αυξάνεται η ακτίνα περιστροφής καθώς ανεβαίνει το νερό της δίνης, ενώ η γραμμική ταχύτητα μένει σταθερή, το νερό μένει πίσω, επειδή διανύει μεγαλύτερη απόσταση σε σχέση με τη "μύτη" της χοάνης.
Επομένως, δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι από πού αντλείται η ενέργεια αναρρίχησης.

Αφήνοντας την κλασική φυσική...

Επειδή οι δίνες έχουν συνδεθεί από πολύ παλιά με την υπερβατική γνώση άλλων κόσμων, παράλληλων με τον δικό μας, έχουν διατυπωθεί απόψεις που υποστηρίζουν ότι η ενέργεια να αντλείται από το ανεκδήλωτο σύμπαν και την πρωταρχική του ουσία. Την πέμπτη ουσία κατά τον Αριστοτέλη, την Αιθερική.

Σύμφωνα με διάφορες εναλλακτικές φυσικές θεωρίες, δίνες του αιθέρα σχηματίζουν τα στοιχειώδη σωματίδια της ύλης, πρωτόνια, ηλεκτρό νια κ.τ.λ.. Στη μεταφυσική φιλολογία επικρατεί η άποψη ότι οι δίνες οποιουδήποτε ρευστού απο τελούν τις πύλες επικοινωνίας του φυσικού μας κόσμου με άλλες περισσότερο άϋλες και αιθέριες πραγματικότητες...
Στο σημείο αυτό έχουμε ήδη απομακρυνθεί από την περιοχή της ακαδημαϊκής φυσικής γνώσης, και προσεγγίζουμε το υπερβατικό. Όχι μόνο επειδή μιλούμε για πράγματα που θυμί ζουν παραμύθι, μα και επειδή η ίδια η δίνη παρουσιάζει συμπεριφορές ανεξήγητες ακόμα και για την "θετική" επιστήμη της φυσικής.

Δίνες αέρα πάνω στη θάλασσα ρουφούν νερό σε ύψος 600 μέτρων, όταν καμία αναρροφητική τεχνητή αντλία δεν μπορεί να αναρροφήσει νερό πάνω από τα 8-10 μέτρα. Κι αυτό επειδή σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους, η ατμο σφαιρική πίεση τόσο μόνο επιτρέπει!

Φαίνεται, λοιπόν, πως στην πιο πάνω κατασκευή μας προστίθεται "ενέργεια" με την περιδίνηση του νερού. Η ενέργεια εξ ορισμού είναι "η ικανότητα ενός σώματος να παράγει έργο". Δεν ορίζεται απευθείας, διότι στην πράξη είναι και αυτή μια υπερβατική έννοια. Αν αυτή η επιπλέον ενέργεια προέρχεται από το "πουθενά", από το ανεκδήλωτο αιθερικό σύμπαν δηλαδή, όπως υποθέσαμε και πιο πριν, τότε μήπως υπάρχουν περισσότερο απτές αποδείξεις για το εν λόγω φαινόμενο;

Η απάντηση είναι μάλλον καταφατική. Πρώτα απ' όλα, ας δούμε πώς αντλείται νερό από βαθιές γεωτρήσεις, εφόσον, όπως είδαμε, υπάρχει το όριο των 8-10 μέτρων.
Τοποθετούνται αντλίες μέσα στο νερό. Είναι "εμβαπτιζόμενου" τύπου, και έτσι η αναρρόφηση γίνεται από μηδενικό ύψος. Ωστόσο, το νερό που στέλνουν προς τα επάνω, όπως η κατασκευή μας, δεν έχει κανέναν περιορισμό ύψους. Όσο βαθιά και αν είναι η γεώτρηση, 150 ή 200 μέτρα, το νερό θα φθάσει στην επιφάνεια. Τι γίνεται εδώ; Γιατί με αυτό τον τρόπο δεν υπάρ χει περιορισμός;

Είναι γνωστό πως υπάρχουν πολλές συμβατι κές ερμηνείες, αλλά σας παρακαλώ σταθείτε κριτικά απέναντι τους, να δείτε αν πράγματι ερμηνεύουν το φαινόμενο της φοβερής "τρόμπας" στις θάλασσες, καθώς και της "εμβαπτιζόμενης" αντλίας. Διότι υπάρχουν και άλλα πειράματα που δείχνουν την υπερενέργεια που παρέχεται στα ρευστά από την περιδίνησή τους. Όλα αυτά τα πειράματα έχουν κοινή αρχή λειτουργίας.

Το μυστικό είναι να περίστρέψουμε ένα κυλινδρικό τύμπανο μέσα σε ένα θάλαμο με νερό. Θα πρέπει ο περιστρεφόμενος κύλινδρος να βρίσκεται σε πολύ μικρή απόσταση από το ακίνητο κέλυφος του θαλάμου που τον περιβάλλει. Τότε, με την περιστροφή του κυλίνδρου δημιουργούνται δίνες από τα δύο αντίθετα ρεύματα νερού, που εφάπτονται μεταξύ τους. Το ένα ρεύμα προέρχεται από το "προσκολλημένο" υγρό στον κύλινδρο -λόγω "δυνάμεων συνάφειας" - και το άλλο από το στατικό νερό που είναι προσκολλημένο στο κέλυφος.

Το αποτέλεσμα είναι οι "μαγικές" δίνες στο νερό που βρίσκεται ανάμεσα τους, να παράγουν περισσότερη ενέργεια από όση δίδεται για την περιστροφή του κυλίνδρου! Επανειλημμένες μετρήσεις από το 1982 που πρωτοεμφανίστηκε ο "κινητικός φούρνος" σαν ευρεσιτεχνία, έχουν δείξει ότι ο συντελεστής απόδοσης του είναι γύρω στο 1,5 ενώ συχνά φτάνει και το 1,8!

Δηλαδή, παράγει μιάμιση φορά περισσότερη ενέργεια με τη μορφή θερμότητας, από όση του προσφέρουμε με τη μορφή ηλεκτρισμού στον κινητήρα που τον περιστρέφει.

Στο σημείο αυτό να σημειώσουμε ότι αν βάλουμε μια απλή θερμάστρα να ζεστάνει το νερό, τότε η έξοδος θερμότητας είναι πάντα ελαφρώς μικρότερη από την είσοδο ηλεκτρι σμού, αν μετρήσουμε σε μονάδες ενέργειας. Το πολύ πολύ να γίνει ίση, και να έχουμε συντελεστή απόδοσης ίσο με ένα. Ποτέ όμως δεν περι μένουμε να είναι μεγαλύτερη από ένα. Η αρχή διατήρησης της ενέργειας στη φυσική επιστήμη το αποκλείει.

Επομένως, από τη στιγμή που στο πείραμα δείχνει να συμβαίνει το αναπάντεχο σημαίνει ότι κάποια άλλη αόρατη και άγνωστη πηγή παρέχει δωρεάν ενέργεια στο υλικό της δίνης.
Αυτό είναι γεγονός, και φαίνεται να είναι γνωστό από τα πανάρχαια χρόνια. Έχετε δει τον ιερέα τι κάνει πριν τη βάπτιση; Παρατηρήσατε τι κάνει στο νερό της κολυμπήθρας;

Το περιδινεί με το χέρι του. Και όταν ρώτησε ο φίλος μου, ο Μάρκος Ψ., έναν γέροντα ιερέα που κάτι περισσότερο κατείχε από την αρχαία παράδοση, γιατί το κάνει, εκείνος του απάντησε: «για να κατέβει το Άγιο Πνεύμα παιδί μου, το Άγιο Πνεύμα...». Όπως έχουμε πει και άλλοτε, για κάποιους Άγιο Πνεύμα και Αιθέρας ταυτίζονται. Έτσι, την επόμενη φορά που θα βαφτίσετε ένα παιδί είτε σαν γονιός είτε σαν κουμπάρος, ζητήστε από τον ιερέα να περιδινήσει το νερό της κολυμπήθρας τρεις τουλάχιστον φορές και να μην καταφύγει στη βαριεστημένη μισή στροφή, όπως συνηθίζεται!...

Εδώ θα πρέπει να θυμηθούμε και τα λεγόμενα πολλών μαρτύρων θέασης UFO, που βεβαιώνουν πως έβλεπαν τα άγνωστα σκάφη να έχουν δύο αντίθετα περιστρεφόμενα κινούμενα μέρη. Σήμερα οι έρευνες καταλήγουν στο ότι αυτή η διάταξη, όντως, προκαλεί φαινόμενα αντιβαρύτητας.





Και αν ακόμη διερωτάσθε για τη σχέση του πνευματικού κόσμου με τις «υλικές δίνες» να θυμήσουμε τις «τρόμπες» της θαλάσσης. Εκτός λοιπόν από τις άλλες ανεξήγητες υλικές τους ιδιότητες, στις οποίες αναφερθήκαμε και παραπάνω, είναι γνωστό ότι οι ψαράδες στα νησιά μας μιλούν με δέος για αυτό το παράξε νο καιρικό φαινόμενο και μπορούν να το διακό πτουν με τον εξής καταπληκτικό όσο και μαγικό τρόπο. Με ένα ειδικό δίκοπο μαχαίρι -που οι παλιότεροι είχαν στη βάρκα ή στο καΐκι για αυτόν ακριβώς το σκοπό- στρέφονται προς την δίνη που φτάνει κυριολεκτικά ως τον ουρανό, και χαράσουν στον αέρα με το δεξί τους χέρι μια μεγάλη πεντάλφα. Όπως βεβαιώνουν όλοι, ο τρομερός σίφουνας, μέσα σε μια στιγμή, έκοβε την ορμή του και διαλυόταν στο πουθενά! Σε μερικά νησιά μας αρκούσε το χάραγμα της πεντάλφας, ενώ αλλού το φαινόμενο ξορκίζονταν και με ειδικά λόγια εκτός από την κίνηση με το μαχαίρι!

Στα παράξενα των κυκλώνων πρέπει να προσθέσουμε ότι είναι άλλοτε δεξιόστροφοι και άλλοτε αριστερόστροφοι-κυκλώνας και αντικυκλώνας- ενώ πάντοτε κινούνται από τη Δύση προς την Ανατολή! Ακόμη φαίνεται ότι προτιμούν το φως της ημέρας, αφού πάντα το βράδυ σταματάνε έστω και αν επικρατούν οι ίδιες ακριβώς συνθήκες πίεσης, θερμοκρασίας, κλπ... κάτι που κανείς μετεωρολόγος δεν μπορεί να εξηγήσει.



Του Γιώργου Θ. Κασσιμάτη,

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Τρίτο Μάτι».